Οι 24 Ώρες του Λε Μαν είναι διήμερος αγώνας αντοχής σπορ αυτοκινήτων με κλειστούς τροχούς, ο παλαιότερος του είδους κι ένας από τους διασημότερους στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Έγινε για πρώτη φορά το διήμερο 26 και 27 Μαΐου 1923 και έκτοτε διεξάγεται μέχρι σήμερα με λίγες ματαιώσεις λόγω απρόβλεπτων γεγονότων. Μαζί με το Ιντιανάπολις 500 και το Γκραν Πρι του Μονακό, αποτελούν το λεγόμενο «Triple Crown» («Τριπλό Στέμμα») του μηχανοκίνητου αθλητισμού στους 4 τροχούς.
Ο αγώνας διεξάγεται κάθε Ιούνιο κοντά στην πόλη Λε Μαν της βορειοδυτικής Γαλλίας σε μία ασφάλτινη διαδρομή μήκους 13.626 χιλιομέτρων, που φέρει την ονομασία Σιρκουί ντε λα Σαρτ και αποτελείται από τμήματα πίστας και δημόσιου δρόμου. Διοργανώνεται από την τοπική λέσχη αυτοκινήτου (Automobile Club de l’Ouest) και είναι ενταγμένος στο καλεντάρι της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου (FIA) με αγώνες αντοχής.
Ο αγώνας διαρκεί ακριβώς 24 ώρες και νικητής αναδεικνύεται το αυτοκίνητο που θα διανύσει τα περισσότερα χιλιόμετρα. Η εκκίνηση δίνεται το απόγευμα της πρώτης ημέρας (συνήθως στις 5 μ.μ.) και ολοκληρώνεται την ίδια ώρα της επομένης. Όπως είναι φυσικό δεν μπορεί ένας οδηγός να βρίσκεται συνεχώς στο τιμόνι για 24 ώρες (αν και αυτό έχει επιχειρηθεί στο παρελθόν), γι’ αυτό το πλήρωμα κάθε αυτοκινήτου αποτελείται από δύο ή τρεις οδηγούς, οι οποίοι εναλλάσσονται.
Ο οδηγός με τις περισσότερες νίκες είναι ο Δανός Τομ Κρίστενσεν με 9 (1997, 2000-2005, 2008, 2013). Η Πόρσε με 19 νίκες επικρατεί στους κατασκευαστές και η γερμανική Joest Racing με 15 νίκες είναι η κυρίαρχη ομάδα. Ο βρετανός Γκράχαμ Χιλ είναι ο μοναδικός οδηγός στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού που έχει κερδίσει το «Triple Crown» με τη νίκη του στο Λε Μαν το 1972. Είχαν προηγηθεί πέντε νίκες στο Μονακό (1963-1965, 1968-1969) και μία στο Ιντιανάπολις 500 (1966).
Ο αγώνας του Λε Μαν είναι ιδιαίτερα απαιτητικός για τους οδηγούς και τις ομάδες, καθώς τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν υψηλές ταχύτητες που συνοδεύονται από απότομες επιβραδύνσεις στις στροφές. Γι’ αυτό τα φρένα παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δισκόφρενα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1953 από την Τζάγκουαρ και δύο χρόνια αργότερα τα αερόφρενα από τη Μερσέντες.
Παρά τα μέτρα ασφαλείας που βελτιώνονται χρόνο με τον χρόνο, πολλά είναι τα δυστυχήματα που έχουν σημαδέψει τις 24 Ώρες του Λε Μαν. Το σοβαρότερο έγινε στις 11 Ιουνίου 1955, όταν τα φλεγόμενα συντρίμμια ενός αυτοκινήτου έπεσαν στο πλήθος που παρακολουθούσε τον αγώνα με αποτέλεσμα χάσουν τη ζωή τους 84 άνθρωποι (83 θεατές και ο οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου).
