Δύο ορεινά χωριά του συμπλέγματος των Κοντοβουνίων επισκέφθηκαν και προβάλλουν ψηφιακά οι «Αρχιτεκτονικές Διαδρομές Μεσσήνης».
Στις ιστοσελίδες https://vistidara.blogspot.com/ και https://visitrodia.blogspot.com/ παρουσιάζεται μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τα δύο χωριά που παρά τις δυσκολίες που έχει επιφέρει η ερημοποίηση της υπαίθρου παραμένουν γραφικά επισκέψιμα και ελκυστικά. Τον συντονισμό της δράσης της ομάδας των Αρχιτεκτονικών Διαδρομών Μεσσήνης είχαν ο Γιώργος Σταθόπουλος και ο Γιάννης Λάσκαρης.
ΡΟΔΙΑ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ
Άλλο ένα χωριό ασάλευτο στη ροή του χρόνου αφού οι εικόνες παραμένουν αυθεντικές και υπενθυμίζουν πως είναι η ζωή στην ύπαιθρο, μας συστήνεται και πρόκειται για την ΡΟΔΙΑ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ. Η ποιμενική ζωή εδώ ανθίσταται καθως η πρώτη εικόνα είναι ένα κοπάδι ενώ το καταπράσινο τοπίο και τα πολλά νερά αλλάζουν την διάθεση του επισκέπτη όπως διεισδύει στο ήσυχο και όμορφο χωριό.
Ευχάριστα συναπαντήματα όπως αυτό με τον κύριο Γιώργο μας υπενθυμίζουν πως όσο υπάρχουν άνθρωποι η ύπαιθρος αντέχει. Ερήμωσαν και εδώ τα χωριά ωστόσο η φυσική τους ομορφιά παραμένει απαράμιλλή όπως και τα παλαιά σπίτια που θυμίζουν την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα. Διαφαίνεται πως πέρα της κτηνοτροφίας οι κάτοικοι ζούσαν από τις καλλιέργειες.
ΔΑΡΑΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ: Το χωριό της Γαλήνης.
Ανάμεσα στα γραφικά και πανέμορφα ιστορικά χωριά των Κοντοβουνίων βρεθήκαμε ένα πρωϊνό του Μαρτίου, σε ένα χωριό όπου η γαλήνη έχει τον πρώτο λόγο. Αν δεν ακολουθήσεις μια ήπια ασφάλτινη ανηφόρα δεν θα βρεις στα 500 μέτρα περίπου από τον επαρχιακό δρόμο το παλαιό ιστορικό αυτό χωριό που ανάμεσα στα χαλάσματα στέκουν περήφανα ακόμη παλαιά αρχοντικά σπίτια.
Τα χρώματα της φύσης και ο ήχος του νερού δίνουν την δικη τους παράσταση και σε προσκαλούν να ζήσεις ανεκτίμητες στιγμές γαλήνης στο ΔΑΡΑ.. Αισθάνεσαι τυχερός που βρίσκεις ακόμη τέτοια χωριουδάκια με υποδομές μάλιστα και καλαίσθητους χώρους για να ξαποστάσεις ή να απολαύσεις ένα γεύμα που έχεις ετοιμάσει. Εδώ είναι ο κατάλληλος τόπος για στάση και πικ νικ όπως θα έλεγαν και τα παιδιά.
Ακομη μεγαλύτερη χαρά ήταν που συναντήσαμε στην είσοδο του χωριού δύο νέους ανθρώπους τον Κώστα και τον Γιώργο εν ώρα αγροτικών εργασιών. Από τον Κώστα μάθαμε για τον ιστορικό και μυθικών διαστάσεων πλάτανο του χωριού που δεν υπάρχει πλεον και σύμφωνα με τις αναφορές του θα ήταν από τους μεγαλύτερους στην επικράτεια. Σίγουρα τα χωριά ερημώνουν και σίγουρα και αυτό το θρυλικό χωριό που έχει ιστορία ανήκει στην κατηγορία των αδικημένων χωριών.
Εμείς οφείλουμε να τα αναδείξουμε και το κυριότερο να τα επισκεπτόμαστε και να τονίζουμε πως η περιήγηση το περπάτημα και η στάση σε αυτά τα χωριά τους δίνουν ζωή αλλά το κυριότερο μας δίνουν ζωή. Ήρθε η ώρα λοιπόν να συνδέσουμε όλα αυτά τα χωριά με ανθρώπινες δραστηριότητες όπως αυτή της αναψυχής που την έχει μεγάλη ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. Ενέργεια δε δίνει μόνο ο καφές και τα ανάλογα ροφήματα μα και η περιήγηση και η δραστηριότητα σε τόπους γαλήνης.